Bas Weijmans

‘Nieuw medicijn maakt MS draaglijk’

Er zou niks, nul aan te doen zijn, kreeg Bas Weijmans te horen na de diagnose progressieve MS. Maar bij Zuyderland Medisch Centrum mocht hij meedoen aan een onderzoek naar een nieuw medicijn. ‘Nog elke dag dank ik God op mijn blote knieën. Ik zou ongeveer nu verlamd in een rolstoel moeten zitten. In plaats daarvan werk ik tachtig uur per week.’

Een boom van een kerel opent de deur van zijn houten huis, midden in de bossen van het Noord-Limburgse dorpje Swolgen. Zwarte jeans, spijkerhemd, ruige westernboots. Bas Weijmans (38) ziet eruit als een gezonde, sterke vent. ‘Maar schijn bedriegt’, glimlacht de ondernemer even later in zijn kantoor aan huis. ‘Elke ochtend word ik om half zes wakker van de pijn. Dan zijn mijn spieren zo stijf dat ik amper kan lopen. Staand douchen lukt niet meer. Ik ben extreem vermoeid, vergeetachtig en de helft van mijn lichaam is gevoelloos. Het klinkt misschien gek. Toch lukt het me om tachtig uur per week te werken: houten huizen ontwerpen is mijn passie.’

Bas lijdt aan primair progressieve Multiple Sclerose (MS). Een ernstige, chronische ziekte waarbij de zenuwbanen beschadigd raken. Spieren worden daardoor niet goed meer gecontroleerd en uiteindelijk treden verlammingsverschijnselen op. Bij Bas begon het een jaar of tien geleden met pijnlijke knieën. Staan ging steeds moeizamer. Na diverse onderzoeken werd hij als meubelmaker voor tachtig procent afgekeurd op artrose. ‘Pas later ontdekte ik dat die diagnose niet klopte. Ik verbrandde mijn been aan een loeihete kruik, maar voelde helemaal niks. Toen waren ze er in het ziekenhuis snel uit dat ik MS had en wel de meest rottigste vorm. Er was, zo vertelden ze mij, helemaal niks, nul aan te doen.’

‘Mijn tante, een lotgenoot, adviseerde me aan te kloppen bij het Academisch MS Centrum in Zuyderland. Het toeval wilde dat de neuroloog in Zuyderland nét startte met een studie naar de effecten van een spiksplinternieuw medicijn, uitgerekend tegen mijn vorm van MS. Ik had het geluk dat ik met nog zes andere patiënten mee mocht doen. Dat is inmiddels zes jaar geleden.’

‘Elke zes maanden word ik sindsdien in het dagcentrum in Sittard aan het infuus gelegd en krijg ik een bom aan medicijnen binnen. De eerste dagen heb ik knallende jeuk, de enige vervelende bijwerking. Het nieuwe medicijn blijkt voor mij een wondermiddel.’
De klachten die er al waren, heeft Bas nog steeds. Maar het mooie is: de ziekte stabiliseert. Dat betekent dat er tot nu toe geen klinische achteruitgang meer is. In Zuyderland spreekt professor Raymond Hupperts, MS-neuroloog, van ‘bemoedigende resultaten’. Bas beaamt: ‘Er zijn zelfs dingen die ik eerst niet kon en nu weer wel, zoals een kilometer wandelen met de hond. Over het algemeen ben ik minder vermoeid, en ik heb weer iets meer gevoel in de linkerhelft van mijn lijf. De behandeling in Zuyderland heeft mijn ziekte draaglijk gemaakt. Niks geen rolstoel. En kijk wat ik allemaal doe!’

Ongeveer gelijktijdig met het onderzoek bouwde Bas Loghomes Nederland op. Het bedrijf bouwt houten huizen in Europa, Canada en Amerika. ‘Die passie is mijn allerbelangrijkste medicijn. Naast een goede behandeling moet je een doel hebben in het leven. Als ik stilsta of zit, heb ik overal pijn en kom ik niet meer overeind. Zolang ik bezig ben en doe wat ik leuk vind, gaat het goed.’

‘De kunst is om met je klachten te leren omgaan. Ik rijd een automatische auto. Mijn personeel weet dat ik vergeetachtig ben en herinnert me aan belangrijke zaken als het nodig is. Feestjes sla ik over. Om half negen ’s avonds gaat standaard het licht uit. Eén keer per maand kruip ik in een hoekje om even keihard te janken. Daarna gaat het leven gewoon weer door.’