Federatie Medisch Specialisten en directeur-generaal VWS op bezoek in Zuyderland

Peter Paul van Benthem (voorzitter Federatie Medisch Specialisten) en Ronnie van Diemen (directeur-generaal Curatieve Zorg bij het ministerie van VWS) brachten afgelopen week een werkbezoek aan Zuyderland Medisch Centrum Sittard-Geleen. Hier werden ze eerst uitvoerig bijgepraat over de aanpak van Zuyderland tijdens de eerste en tweede coronagolf. Aansluitend kregen ze een rondleiding over de cohortafdeling (West 42) en Intensive Care. Een bezoek met grote impact. 

Na een inleidende presentatie door Leonne Prompers (Bestuursraad) en Guy Mostard (internist) gingen de aanwezigen in het Auditorium met elkaar in gesprek. Er werd onder meer gesproken over de succesvolle aanpak van Zuyderland tijdens de eerste golf, en de vraag waarom er in Nederland tijdens de tweede golf zo weinig met die opgedane kennis is gedaan. Ook ging het over de grote last die Zuyderland draagt: niet alleen regionaal maar zelfs op landelijk niveau. Relatief gezien vangt onze organisatie namelijk voor de tweede keer bovengemiddeld veel coronapatiënten op. Maar bovenal overheerste de trots: over de enorme klus die alle Zuyderlanders afgelopen jaar samen klaarden. Dit leverde zeer lovende woorden en complimenten op voor alle medewerkers.

Blog
Peter Paul van Benthem schreef de volgende blog ten aanzien van het bezoek:
‘Vrijdag bracht ik een bezoek aan Zuyderland Medisch Centrum in Limburg, locatie Sittard-Geleen. Een van de mooiste ziekenhuizen van Nederland. Het ziekenhuis is zwaar getroffen tijdens de eerste COVID-golf. Op het moment dat ik op bezoek ben, hebben ze net hun 1.000ste COVID-patiënt opgenomen. Trots vertellen ze me hoe ze met elkaar die enorme eerste piek hebben verwerkt en daarna weer zijn opgekrabbeld om door te gaan met de tweede golf. 

De woorden ‘samen’ en ‘team’ heb ik nog nooit zo vaak gehoord. Emoties worden niet onderdrukt. Als ze opnieuw geboren mogen worden, kiezen ze elkaar als familie uit. Moeilijk vinden ze het wel dat nu de pandemie met name in het westen van Nederland wordt gevoeld, er bovenmatig veel aanspraak op hun capaciteit wordt gemaakt. Terwijl ze zelf nog niet goed ‘opgeschaald’ zijn om de reguliere zorg te verlenen, en ze in de eerste golf slechts 19 keer hebben gevraagd om overplaatsing van hun patiënten. 

Het Zuyderland is een verdomd goed georganiseerd ziekenhuis, met een bestuursraad met inbreng van de medische staf op alle niveaus. In een crisis betaalt dat zich uit. Tijdens de rondleiding spreek ik met een bevlogen hoofdverpleegkundige van de intensive care. Zij vertelt dat ze eigenlijk vrij is vandaag, maar ons heel graag wil laten weten hoe trots ze op haar afdeling is, en dus toch maar even naar het ziekenhuis is gekomen. Ook verontschuldigt ze zich omdat ze niet zoveel tijd voor ons heeft, want op de spoedeisende hulp is een personeelsprobleem en ze moet zich omkleden om daar te gaan helpen. Alle andere krachten zoals anesthesiemedewerkers en operatieassistenten zijn op de ic nu echt nodig. 

Ik vertel haar dat het aantal besmettingen en het door het LCPS geprognosticeerde aantal ziekenhuisopnames gestaag oploopt. En dat ik helaas verwacht dat ze nieuwe dienstroosters moet gaan maken voor de kerst. Ik zie wanhoop en ongeloof. Dat achtervolgt me. Zoveel plichtsbesef waaraan de eigen rustdag ondergeschikt is. Bevlogen tegen de klippen op. Ik peins over de slechte prognoses en de betekenis daarvan. De pijnlijke besluiten van ziekenhuizen die veel kerstverloven moeten gaan intrekken. 

Ik ben blij met de urgentie die spreekt uit het extra overleg in het Catshuis zondag, en de extra ministerraad en aangekondigde persconferentie van maandag. We staan weer op een belangrijk kruispunt in het bezweren van deze crisis!’