Evi

‘Voor zo’n kleine meid is roze dan toch het meest voor de hand liggend’

De anderhalfjarige Evi is met haar ouders op bezoek bij haar grootouders op een camping in Noord Limburg. Op de speelweide valt ze op een ongelukkige manier op het grote springkussen. Haar moeder ziet meteen, aan de stand van haar onderbeen, dat er iets goed mis is. De ambulance wordt gebeld en binnen een uur zijn Evi en haar ouders op de Spoedeisende Hulp van het dichtstbij gelegen ziekenhuis. ‘De ambulance was er binnen een half uur’ vertelt de moeder, ‘maar voor mij leek het wel een halve dag. Nu ik zelf moeder ben, begrijp ik pas wat mijn eigen moeder vroeger doormaakte.’ In het ziekenhuis wordt meteen een röntgenfoto gemaakt. Zowel het scheenbeen als het kuitbeen blijkt gebroken. Het been wordt gespalkt. Er kan een afspraak worden gemaakt op de traumakamer van de afdeling Orthopedie in Zuyderland.

‘De arts in Zuyderland heeft uitgelegd dat een dergelijke breuk bij een volwassene onder de noemer gecompliceerd valt en een operatie in de meeste gevallen noodzakelijk is. Bij Evi hoeft dat niet, omdat ze nog zo jong is. Op die leeftijd groeien botten goed aan elkaar en is een operatie meestal niet nodig.’
De spalk wordt verwijderd en een nieuwe röntgenfoto laat zien dat de botten in de goede stand staan. De gipsverbandmeester kan nu aan de slag om het been te fixeren. Hij gebruikt daarvoor kunststof gipsverband. Moeder: ‘Dat is lichter dan het reguliere gips en voor Evi prettiger. De kleur mocht ze zelf uitzoeken. Voor zo’n kleine meid is roze dan toch het meest voor de hand liggend.’

Evi vindt het onveilig om te lopen. Ze schuifelt met een steeds grotere handigheid, op haar billen, met haar roze gipsbeen over de grond. Uiteraard wordt ze door iedereen extra verwend en daar geniet ze van met volle teugen. Als Evi met haar ouders na drie weken terugkomt op de polikliniek, laat de röntgenfoto zien dat het gipsverband niet meer nodig is. De leergierige Evi kan nu weer staand puzzelen, kleien en met haar mooie houten keukentje spelen.