Ga naar hoofdinhoud

'Als ik dialyseer hoef ik thuis niet te stofzuigen'

Lees het hele verhaal

Rinus Van Rossen

Dialyse

‘Er is genoeg aandacht voor iedere patiënt. De verpleegkundigen zijn lief, behulpzaam en houden ons goed in de gaten.’

Rinus van Rossen (71) komt  drie keer per week naar locatie Heerlen om te dialyseren. Zijn verhaal begint 25 jaar geleden, als hij een harttransplantatie krijgt. Rinus: ‘Ik heb met dat donorhart een tweede kans gekregen. De arts zei dat ik een aantal flinke bijwerkingen zou krijgen door de medicatie die toen gebruikt werd om de natuurlijke afweer van het vreemde weefsel te onderdrukken. Zo zou er onder andere een verhoogd risico zijn op huidkanker en na verloop van tijd zouden mijn nieren protesteren. Drie jaar na de operatie diende zich huidkanker aan. Na 17 jaar kreeg ik problemen met mijn nieren.’

Inmiddels dialyseert Rinus acht jaar. ‘Ik zit helemaal in die regelmaat en doe gewoon alsof ik drie halve dagen per week ga werken. ‘Met een ondeugende glimlach vertelt hij dat als hij dialyseert, hij thuis niet hoeft te stofzuigen en andere klusjes hoeft te doen. ‘Hier krijg ik lekkere koffie en broodjes, dus ik knijp er gewoon drie halve dagen tussenuit.’
Rinus kan ook met vakantie gaan. Als de bestemming bekend is, zoekt hij een ziekenhuis in de buurt van zijn vakantieadres. Zijn behandelend arts in Zuyderland vult dan alle noodzakelijke formulieren in en stuurt die naar het betreffende ziekenhuis. Dan worden meteen afspraken gemaakt wanneer Rinus daar kan dialyseren. ‘Vroeger gingen we regelmatig naar het buitenland op vakantie, bijvoorbeeld naar het prachtige Oostenrijk. Tegenwoordig zoeken we een vakantieadres in Nederland omdat mijn vrouw het risico te groot vindt dat er iets met me gebeurt. Ze waakt goed over me.’ Dagtrips zijn voor Rinus ook goed mogelijk: ‘Als we 50 jaar getrouwd zijn gaan we met onze kinderen en de kleinkinderen, waarvan ik er inmiddels vier heb, naar de Efteling. Daar verheug ik me op.’

‘We dialyseren nu op een mooie nieuwe afdeling in de nieuwbouw, Vleugel B’, besluit Rinus zijn verhaal. ‘Er is genoeg aandacht voor iedere patiënt. De verpleegkundigen zijn lief, behulpzaam en houden ons goed in de gaten.’