Hein Strijkers

“Het was zwaar, maar ik kijk positief terug”

Hein Strijkers (71) had al een tijdje last van slikproblemen. “De huisarts stuurde me door naar Zuyderland. Uit een echo en endoscopie bleek dat ik een slokdarmtumor had. Mijn wereld – en die van mijn vrouw – stond op zijn kop. Gelukkig was vrij snel duidelijk dat er geen uitzaaiingen waren. Om de tumor te verwijderen was wel een ingrijpende operatie nodig die maar enkele chirurgen in Nederland doen, gelukkig ook in Zuyderland.”

Eerst kreeg Hein een chemokuur en bestraling. De operatie werd als gevolg van corona uitgesteld. “Dat was best een domper. Ik zag er al enorm tegenop, en dan nóg langer moeten wachten. Maar gelukkig ging het na een maand alsnog door.” Tijdens de operatie verwijdert de chirurg de slokdarmtumor. Hein krijgt een zogenaamde buismaag. Hein legt uit: “Dat betekent dat de hele slokdarm is verwijderd, evenals de overgang van slokdarm naar maag. De resterende maag is als het ware omhooggetrokken en vormt nu de verbinding tussen het halsgedeelte van de slokdarm en de darmen. Dat klinkt heftig en dat is het ook.”

Zware zes weken
“De periode direct na de operatie herinnert Hein zich als zwaar. “Ik had spijt dat ik eraan was begonnen. Na vijf eenzame dagen in het ziekenhuis – mijn vrouw mocht vanwege corona maar één keer op bezoek komen – kon ik naar huis. De eerste zes weken thuis had ik ’s nachts nog sondevoeding waarvoor de thuiszorg elke avond moest komen. Ik had ook veel last van diarree. Ik was volledig aan huis gebonden en kon niet veel doen. Ook voor mijn vrouw was dit een zware periode, want kanker krijg je niet alleen. Na een week of twee kreeg ik bovendien weer last van slikproblemen. Ik moest terug naar het ziekenhuis voor weer een endoscopie, niet mijn favoriete onderzoek. De arts was bang dat er een vernauwing zou zijn ontstaan, bijvoorbeeld door littekenweefsel, maar dat bleek niet het geval. Het probleem was eenvoudig met medicijnen op te lossen.”

Wennen aan een ander eetpatroon
Daarna ging het langzaam maar zeker beter. “Natuurlijk heb ik wel aan dingen moeten wennen. Ik heb mijn eetpatroon bijvoorbeeld moeten aanpassen. Omdat mijn maag nu veel kleiner is dan vroeger, moet ik in plaats van drie grote maaltijden, zes tot negen keer per dag kleine beetjes eten. Dat krijg ik overigens niet voor elkaar. Ik begin ’s morgens met een klein ontbijt van een sneetje brood met beleg, een eitje en een beker warme melk. Om een uur of tien een tussendoortje en ’s middags de warme maaltijd. De restjes daarvan eet ik ’s avonds. Hoewel ik dus veel minder vaak eet dan de bedoeling is, ben ik toch slechts vier kilo afgevallen. Dat is weinig, heb ik me laten vertellen. De meeste mensen vallen na deze ingreep wel tien kilo af. Ik voel me verder prima. Mijn vrouw en ik lopen elke dag vijf kilometer met de hond. Daarna rust ik eventjes. Een andere verandering is dat ik niet meer plat op mijn rug mag slapen. Het hoofdeind van het bed staat nu op een stand van dertig graden, om te voorkomen dat de maaginhoud terugkomt. Hoewel ik in mijn slaap naar beneden glijdt, heb ik nergens last van. Dat is een meevaller.”

“Nu, zo’n negen maanden later, kijk ik positief op het hele proces terug”, zegt Hein Strijkers. “Ik ben de chirurgen Belgers en Sosef erg dankbaar voor het slagen van de operatie, de goede voorbereiding en nazorg.”